گُندله یعنی گلوله های تولید شده از کنسانتره سنگ آهن و سایر مواد افزودنی که ابتدا خام و سپس پخته شده و سخت می شود و برای احیا به تولیدآهن در کوره بلند یا روش های متعدد احیای مستقیم به کار می رود. کنسانتره سنگ آهن همراه آب و مواد افزودنی مثل: هیدرواکسید کلسیم یا شیر آهک،آهک، بنتونیت، و انواع چسب های آلی و معدنی (نشاسته، سیمان…) مخلوط شده و توسط دستگاه گندله ساز چرخانده می شود تا گندله های مورد نظرساخته شود.
این مواد علاوه بر نقش چسبندگی و افزایش پیوند فیزیکی بین اجزای گندله، بر خواص فیزیکی و شیمیایی گندله نیز تاثیر گذار هستند. برخی از این تاثیرات عبارتند از:
•افزایش تخلخل گندله که منجر به بهبود احیاپذیری گندله می شود.
•ایجاد سرباره
•افزایش استحکام گندله
•تسهیل در فرایند گندله سازی
مهمترین واحدهای تشکیل دهنده مجتمع گندله سازی عبارتند از: واحد انباشت و برداشت کنسانتره (شامل دو پایل Bufferو دو پایل Blending)دریافت و ذخیره بنتونیت ـ دریافت و ذخیره سنگ آهک ـ خردایش ـ مخلوط سازی ـ گوی سازی ـ پخت گندله ـ واحد انباشت و برداشت. محصول تأسیسات جنبی یکنواختی در ابعاد و شکل هندسی گندله ها و همچنین یکنواختی خواص فیزیکی - شیمیایی آنها باعث ثبات در فرآیند احیاء گندله ها در واحدهای احیاء مستقیم و یا کوره بلند خواهد شد. از مزایای جایگزینی گندله با کلوخه در کوره بلند، افزایش نسبی میزان فلز Feدر ورودی کوره ،کاهش سرباره تولیدی در کوره بلند، افزایش میزان تولید چدن در کوره بلند و کاهش میزان مصرف کک می باشد. سنگهای حاصل را به ابعاد ۶ تا ۲۵ میلیمتری در میاورند تا برای بارگزاری در کوره مناسب شود. در کوره‌هایی با نام کوره‌های وزشی، سنگ آهن تغلیظ شده که اصطلاحا کنسانتره آهن نامیده میشود را همراه با سنگ آهک و زغال کک در معرض گرما‌ی فراوان قرار می‌دهند. در ادامه، فلز مورد نظر بر اثر حرارت و جریان گازهای حاصل از سوخت کک، ذوب میشود. آهن مذاب و تفاله‌ی حاصل از ناخالصی‌های سنگ آهن، به مرور از کوره تخلیه میشود و در نهایت گندله استحصال می شود.
